در خنده هم می‌گریست « اخوان خود شعر بود. جانی لرزان و سوزان که حتی با چشم‌های گرگی پرشعله و خشمناک و حتی هنگام خنده‌های ریزش، می‌گریست، آری اخوان، در خنده هم می‌گریست، چرا؟ چون تمام وجودش و عصب‌ها و رگ‌هایش پر از زهر شعر بود.» به گزارش پایگاه خبری همدلی و همت به نقل […]ادامه مطلب .