این مقاله در مجله تایم منتشر گردیده و توسط پایگاه خبری همدلی و همت ارائه میگردد.

   یکی از مهمترین درس هایی که از شیوع ابولا در کشور لیبریا گرفتم این است که باید پیش از آنکه بیماری در خانه تان را بزند، آماده شوید و اگر به قدر کافی آمادگی پیدا نموده و منتظرآن نباشید، چیز زیادی را از دست نخواهید داد. در آن لحظه، شوکه میشوید و توان مقابله در برابر آن را نخواهید داشت. تمهیدات اولیه تاثیر شگرفی در رویارویی با این ویروس را دارا می باشد.

  اوضاع در این کشور هر روز ترسناک تر از قبل می‌شود. ما در بیشتر مناطق از امکانات محدودی چه از لحاظ تجهیزات و چه از لحاظ نیروی انسانی برخورداریم: آنها به عدم پذیرش بیماران دست میزنند، زیرا تجهیزات کافی برای مقابله با مواردی از علائم تنفسی در این بیماری فراهم نشده که ممکن است بار سلامت جامعه را با مشکلات بیشتری روبرو سازد. تمام این بیماران به درمان واکنش نشان می‌دهند،

به همین خاطر، مردم خیال می کنند که ما درباره روند این ویروس به آنان حقیقت را نمی گوییم. در بحران ابولا نیز همین اتفاق رخ داد. آنان تا زمانیکه دیگران را در حال مرگ مشاهده نکردند، آن را جدی نگرفتند.

   هرچند، هرگاه از بیمارانی که در شرایط وخیم به سر می‌برند، مراقبت می‌کنید، باید این را بدانید که عمر دست خداست. شاید دارو های سودمندی را تجویز کرده و یا از تجهیزات خوبی بهره مند باشید، اما اگر در تقدیر فرد چنین آمده باشد، اینکه شما چه کاری انجام داده اید، اهمیتی ندارد؛ بلکه در نهایت آن فرد را از دست خواهید داد. این برای من که دکتر هستم، دردناک ترین بخش ماجرا محسوب می شود.

   در اینجا، به منظور فراهم آوردن مراقبت ویژه برای بیماران، هیچ دستگاه تنفسی ایی تدارک دیده نشده است. اگر فردی با علائم حاد تنفسی ناشی از ویروس کرونا پیش من آید، جز اینکه به آنان توصیه های درمانی ارائه دهم، کار دیگری از دستم ساخته نیست و احتمال دارد آن آقا یا خانم اندک اندک در پیش چشمانم از بین بروند.

مسلماً ناراحت خواهم شد، اما احساس گناه به من دست نمی دهد. بهترین کاری که می توانم انجام دهم تا جان افراد بیشتری را که میسرباشد نجات دهم این است که از دانشم و ابزار در دسترسم بهره جویم.

  هرچند، آموخته‌ام که هرگز از بیمارانم تا وقتی که خودشان از زندگی دست نکشند، قطع امید نکنم. بیمارانی که از دید دیگران شانس کمی برای حیات داشتند، اکنون می خواهند تا داستان را از زبان خود تعریف نمایند. همچنانکه به مقابله با این همه گیری پرداخته می شود، نباید به خاطر اینکه یکی از عزیزان و همکارانمان را از دست داده ایم، مایوس شویم. هدفمان این است که تا جایی که امکان داشته باشد افراد بیشتری را نجات دهیم. و می بایست تا جایی که بشود، از پروتکل های ایمنی پیروی نماییم. در صورت بیماری، دیگر قادر نخواهیم بود تا کارهای خود را انجام دهیم.

     یکی از بهترین کارها برای حمایت از مدافعان سلامت آن است که در ابتدا از فداکاری هایشان برای نجات جان افراد با وجود تجهیزات اندک تقدیر شود و نباید این کار به وسیله پول یا نشان افتخار صورت پذیرد، بلکه استفاده از واژه های قدردانی و تشویق در کلام کفایت می کند و این دلگرمی به معنی آن است که این مدافعان تنها نیستند. کارکنان سلامت سربازان ما در خط مقدم جبهه به حساب می آیند. اگر می خواهیم که آنان به شیوه ی موثری به جنگ این ویروس بروند، باید آنان را تجهیز کنیم. این کارکنان به محیط کاری ایمن به همراه تجهیزات به منظور انجام فعالیت خود نیاز دارند. ما برای آنکه آنها بتوانند از نبرد با این ویروس سربلند بیرون آیند، می بایست همانند زمان جنگ، به دنبال تمام مهمات موجود و تسلیحات پیچیده باشیم.

   این همه گیری نشان میدهد که هیچ یک از کشورها عالی نیستند. اکنون زمان آن رسیده که اختلافات را کنار گذاشته و به منظور پیروزی در این نبرد، به شکل یک قوای یکپارچه درآییم. باید دانست این موضوع اهمیتی ندارد که تا چه مقدار فرد و یا سرزمینی کوچک و یا ضعیف باشند، کاری هست که آن آقا یا خانم باید برای مصلحت جهان پیشنهاد نمایند. اگر تصور کنیم که ویروس متعلق به منحصراً آفریغایی ها و چینی ها است، مفهوم را خوب درک نکرده ایم. تا زمانیکه ویروس کرونا در کشوری ادامه یابد، سایر نقاط جهان نیز امن نخواهند بود. لازم است تا به منظور شکست آن، با هم متحد شویم.

خبرنگار و مترجم: محمد حسین اسدی

به کانال تلگرامی پایگاه همدلی و همت بپیوندید